Waarom je jezelf kleiner houdt dan je werkelijk bent — en hoe je dat doorbreekt

Misschien herken je dit: Je hebt ideeën. Je voelt een verlangen. Maar vooral, je weet dat je meer in je mars hebt dan wat je nu laat zien.
Je wil heel graag meer van jezelf laten zien. Maar zodra je eraan denkt om dat écht te doen, die volgende stap te zetten, komt er een soort zachte, bijna onzichtbare rem. Het is geen bruuske, harde rem. Het veroorzaakt geen pijn. Maar het is net subtiel genoeg om je tegen te houden.

Een stem die fluistert: 
“Nu even niet… straks misschien…”
“Je hebt al zoveel op je bord…”
“Wat als je het niet kunt waarmaken?”
“Wat als dit ten koste gaat van iets anders?”

En jij, de sterke, zorgzame, verantwoordelijke vrouw die je bent, luistert daar naar. Niet omdat je niet wíl groeien, maar omdat je niet wilt dat er iets of iemand onder lijdt. Het is een rem waar je nooit om hebt gevraagd…maar die momenteel wél je tempo bepaalt.

Maar wat je niet doorhad, is dat die automatische manier van aanpassen een stukje van jouw ruimte, jouw creativiteit, jouw lef heeft ingekapseld. Niet omdat iemand je tegenhield. Maar meer omdat je al die jaren een rol vervulde die voortdurend vroeg: “Pas jij je hier even aan?” Het gevolg:

• je hebt jezelf aangeleerd niet te groots te dromen
• je hebt je verlangens geparkeerd voor ‘later’
• je hebt ideeën weggestopt waarvan je hart sneller gaat kloppen
• je hebt een manier van werken ontwikkeld die vooral past bij anderen

En nu de kinderen zelfstandiger worden, merk je dat je moeilijk van die rem af komt. Het zit echt in je systeem. Het is een gewoonte geworden.

Maar er komt een moment dat het niet meer werkt

Misschien voel je dat nu. Je merkt dat je niet meer tevreden bent met het “gewoon goed genoeg”. Dat je jezelf niet langer kunt overtuigen dat je al blij mag zijn dat alles loopt. Dat die rem niet meer beschermt, maar juist tegenhoudt. En dat voelt verwarrend. Want je wéét dat er meer in je zit. Je voelt dat je klaar bent voor een nieuwe fase. Maar zodra je een stap wilt zetten, word je weer teruggetrokken naar veiligheid en voorspelbaarheid. Vroeger hielp dat maar nu niet meer.

Je hoeft niet meer te bewijzen. Je hoeft niet nóg meer ballen in de lucht te houden. Je hoeft alleen te onderzoeken waar die rem vandaan komt. En welke ruimte er ontstaat als je ’m voorzichtig loslaat. Misschien is het tijd om niet meer te kiezen wat past binnen je oude leven, maar wat past bij wie jij nú aan het worden bent.

De rem laten vieren begint met één simpele stap:

Stilstaan bij jezelf. Niet in je eentje analyseren tot je hoofd overuren draait, maar samen onderzoeken wat er onder die rem schuilgaat:

• Welke verlangens heb je al te lang ingehouden?
• Welke delen van jou vragen nu ruimte?
• Wat is de eerste veilige stap richting dat grotere plaatje dat al die tijd al in jou zit?

Je hoeft niet meteen in het diepe. Je hoeft alleen te kijken waar jouw deur op een kier staat.

Wil je dit onderzoeken in een veilige, open ruimte?

Ik nodig je van harte uit voor een ontdeksessie. Een gesprek waarin we samen kijken:

• waar jouw rem zit
• waarom hij er ooit kwam
• en vooral: hoe je ’m nu voorzichtig kunt loslaten

Zodat je niet alleen functioneert, maar eindelijk weer voluit gaat leven.